Eh… hallootje… ik ben Mirjam… Mirjam de Truffer en tante Joke heeft gezegd dat ik een stukje moest schrijve voor een pagina op de websesite van Prinses Les omdat het… eh… over een liedje van mij gaat… Maar… eh… ik weet niet zo goed wat ik moet zegge… ehmmm… eh, ik probeer het dan maar hoewel ik mij lang niet zo goed voel… Eh… *schraap*… ik ben Mirjam en ik ben net 13 jaar geworde… en ehm… *kuch* ben aanbeland in de puberse tijd, enne… dat is leuk, hoor… maar niet heuuuuus!
Omdat ik mij vaak een beetje sip voel had ik daarover een liedje geschreve en toen zei tante Joke dat het goed voor mij was als ik me liedje zou zinge en spele op een feestje van Coco Coquette, want dat zou goed zijn voor me zelluffvertrouwe of zo. Dat was in 2005, geloof ik. Ik was weke lang van te vore zó zenuwachtig dat ik iedere keer misselijk werd als ik er al aan dacht en niet eens mijn bammetjes met bosbessejam meer luste. Dus ik wilde niet meer, maar “je kunt beter depressief met een liedje op een podium gaan zitte, dan depressief met je arme over mekaar thuis blijve zitte” zei tante Joke en toen heeft tante Joke beloofd dat zij mij persoonlijk in de Hoffelijke Heli zou brenge en afzette bij juf Coco met de belofte dat er maar een paar mense zoude zijn.
Juf Coco was gelukkig best wel aardig dus met klutsende knieë ging ik dan maar me liedje zinge, me eerste optrede ooit. Maar toen kwam ik er opeens achter dat er wél een heleboel mense ware, dus wist ik bijna niet meer wat ik moest doen, enne, gelukkig had ik een spieksebriefje geplakt op de achterkant van me stringse-gitaar en een spiekse bord meegenome, enne, gelukkig wilde veel aardige mense helpe met meezinge zodat het toch nog aardig goed kwam. Maar ik voelde mij zelluf lang niet zo goed.
Maar toen ik al klaar stond om mij op te late hale door tante Joke moest ik nóg een keer naar het podium en nóg een keer me liedje zinge omdat ik gewonne had, zei juf Coco. Ik wist niet eens dat je kon winne die avond. Gelukkig kreeg ik weer veel hulp van een heleboel mense.
Toen ik weer thuis was op Het Kasteel dacht ik dat ik er vanaf was, maar tante Joke zei dat ze nog wel meerdere gelegehede wist waar ik mocht zinge en dat het leuk zou zijn als ik nóg een paar liedjes wilde make. Oh jeetje… ik krijg nú al buikpijn… eh, ik denk dat ik maar eve naar bed ga…
Nou, dag hoor,
Mirjam
